juli 2020


Ter gelegenheid van de Week van reflectie zijn bestuurders, Inspectie, zorgprofessionals en andere betrokkenen uitgenodigd om een blog te schrijven.

 

Mondmaskers, spatbrillen, beschermende jassen en mobiele testteams

'Ervaringen en dilemma's in coronatijd'

'Gehuld in een beschermende jas, met handschoenen aan, een spatbril op en een mondmasker voor, gaan mijn collega en ik de kamer van meneer Klaassen binnen.' Wijkverpleegkundige Corinne Baarssen schrijft over haar bijzondere ervaringen en dilemma's in coronatijd binnen TriviumMeulenbeltZorg, als medewerker van het mobiele testteam corona en een van de drie coördinatoren van persoonlijke beschermingsmiddelen.

Het is op een doordeweekse middag, als de telefoon van het mobiele testteam corona gaat met de vraag van een arts of we meneer Klaassen willen testen. Meneer Klaassen, ik ken hem nog van de wijk. Meer dan zestig jaar was hij getrouwd met zijn Bep, op een ochtend lag ze naast hem, plotseling overleden. Meneer Klaassen was toen al dementerend en werd heel kort na het overlijden van zijn vrouw opgenomen op een gesloten psychogeriatrische afdeling. En nu is er dus een vermoeden van besmetting met het coronavirus.

Verdriet en paniek

Meneer Klaassen, die normaal een kamer deelt met een andere bewoner, is in allerijl overgebracht naar een leegstaande eenpersoonskamer. Gehuld in een beschermende jas, met handschoenen aan, een spatbril op en een mondmasker voor, gaan mijn collega en ik de kamer van meneer Klaassen binnen. Ik ga bij meneer op bed zitten en leg uit wat we komen doen. Het afnemen van de test is vrij snel gebeurd, en mijn collega vult even wat gegevens in. Ik blijf bij meneer Klaassen op bed zitten. We praten over Bep en meneer Klaassen is verdrietig. Dan pakt hij mijn hand en zegt: 'Zuster mag ik alsjeblieft een sigaretje roken? Ik rook helemaal niet zo veel, maar twee sigaretjes per dag. Mag dat alsjeblieft, zuster' In de ogen van meneer Klaassen zie ik verdriet en paniek. Stevig blijft hij mijn hand vasthouden. Wat heb ik met deze man te doen. Weggehaald uit zijn vertrouwde omgeving, zijn vrouw verloren, opgenomen in een verpleeghuis. Twee maanden later overlijdt meneer Klaassen, overigens niet aan het coronavirus.

Bezoekersverbod, vuurwerkbrillen en protocollen

Het is een van de situaties die grote indruk op me gemaakt heeft in de periode dat een onbekend virus onze wereld binnenkwam. Duidelijk was in ieder geval dat kwetsbare ouderen beschermd moesten worden. Binnen mijn organisatie vertaalde zich dit in een totaal bezoekersverbod en duidelijke protocollen en afspraken. Mijn werkgever hechtte ook belang aan de veiligheid van medewerkers. Al in een heel vroeg stadium werd ik samen met twee collega's coördinator van de persoonlijke beschermingsmiddelen. Overal werden spullen vandaan gehaald, van vuurwerkbrillen bij een tuincentrum tot desinfectie middelen bij een bedrijf dat normaal aan agrarische bedrijven levert.

Medewerkers en cliënten testen

Mijn werkgever vond het ook belangrijk, dat zowel medewerkers als cliënten laagdrempelig getest konden worden. Er zijn dan ook twee medewerkerstestteams en een cliëntentestteam corona opgezet. Niet alleen voor mensen zelf, of dat nu thuis of binnen een van de verpleeghuizen was, bleek het belangrijk om te weten of er sprake was van een besmetting. Ook voor familie en uitvaartondernemingen was dit van belang. Zo kwam het dus dat we, op vraag van familie, een test moesten doen bij mevrouw Bakker, die nog maar enkele dagen zou leven. Zij werd gesedeerd en kreeg ogenschijnlijk niets mee van de test. Toch kostte het me mentaal grote moeite om de wattenstaaf ver in de neus van mevrouw Bakker in te brengen, wetende hoe naar en ingrijpend veel mensen dit vonden. In de terminale fase, waarin comfort en kwaliteit van sterven vaak voorop staan, voelt het fout dit niet na te streven. Anderzijds betekende de negatieve testuitslag voor de familie dat zij zonder beschermende middelen en meer uren per dag, bij hun stervende familielid konden zijn. Zo was deze afgelopen periode. Als veiligheid het hoogste doel is, gaat dat ten koste van heel veel andere dingen die net zo, of misschien nog wel belangrijker zijn.

Corinne Baarssen, wijkverpleegkundige TriviumMeulenbeltZorg